Φτωχή μοδιστρούλα απ' το Κόμανο Πτολεμαΐδας ήταν η Ελευθερία. Στην σκληρή βιοπάλη που ρίχτηκε από μια στάλα παιδί και στις στερήσεις που γνώρισε, ατσάλωσε την ψυχή της και ξάνοιξε τον ίσιο δρόμο. Δόθηκε από τα δεκάξι χρόνια της στην υπόθεση του λαού. Πάλεψε στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής και αναδείχθηκε στέλεχος της ΕΠΟΝ.
Στη μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία φυλακίστηκε στην Κοζάνη μα βγήκε πιο δυνατή, πιο ώριμη. Ενώ το τρομοκρατικό όργιο φουντώνει η Ελευθερία όλο και περισσότερο αναπτύσσεται μέσα στην παράνομη πάλη.
Φορούσε λοιπόν τ' άσπρο της μαντήλι, σωστή χωριατοπούλα, έπαιρνε το καλάθι και κατέβαινε στο παζάρι. Εκεί συναντούσε και τους άλλους ΕΠΟΝίτες και μαζί τους έμπαινε στα χωριά. Η θαρραλέα στάση της φούντωνε το κουράγιο της νεολαίας γι' αγώνα, τους φιλοτιμούσε, τους δραστηριοποιούσε. Οι ΕΠΟΝίτισσες είχαν ανοιχτά τα σπίτια τους στο χωριό για να την κρύψουν κι ας ήξεραν πως μ' αυτό κινδυνεύουν κι οι ίδιες αν πιαστούν. Έτσι κατάφερε να μείνει και να δουλέψει αρκετό διάστημα στην παρανομία.
Μα η δουλειά στην παρανομία έγινε πια αδύνατη. Το καλοκαίρι του 1946 βγήκε στο Βέρμιο. Ήταν απ' τις πρώτες αντάρτισσες του Βερμίου που σχημάτισαν ομάδα από μαχήτριες. Δε δεχόταν σε καμιά περίπτωση να πάει σε βοηθητική δουλειά και με την επιμονή της βρέθηκε απ' την πρώτη στιγμή και πάντοτε στα τμήματα παίρνοντας προσωπικά μέρος σε πολλές μάχες.
Τον Οκτώβρη του 1946 στο Βέρμιο γίνεται ομαδάρχισσα και αργότερα στέλνεται στη σχολή αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου, όπου διακρίνεται για το ξύπνιο κι ακονισμένο μυαλό της - οι συναγωνίστριες της την έλεγαν "Σπίθα" - για την αφομοιωτική της ικανότητα σε στρατιωτικές γνώσεις και τις πολεμικές της αρετές.
Με την ακούραστη δουλειά της κατάφερνε πάντα να βρίσκεται κοντά στους μαχητές, να συνδέεται ψυχικά μαζί τους. Με την ιδιαίτερη, γυναικεία, να πεις, ιδιοσυγκρασία της ήξερε να ακούει όλους τους καημούς τους να τους ξετρυπώνει και να βοηθάει τους μαχητές να τους αντιμετωπίσουν. Ο λόχος της ήταν πάντοτε απ' τους πιο νοικοκυρεμένους. Και αυτή αγαπητή σαν αδελφή στους μαχητές και σεβαστή για τις πραγματικές ικανότητές της και προπαντός για το προσωπικό θάρρος της. Κι όταν χρειάζονταν ήταν κι αυστηρή, πάντα απαιτητική στην εφαρμογή της στρατιωτικής και κομματικής πειθαρχίας. Έτσι τα κατάφερνε και ολόκληρο το λόχο να διοικήσει στη μάχη όταν έλειψε ο διοικητής κι είναι κι η πρώτη γυναίκα που ανέβηκε ως το πόστο του επίτροπου τάγματος στο ΔΣΕ.
Η σεμνότητα είναι το χαρακτηριστικό του ήρωα. Όσοι γνώρισαν την Ελευθερία ξέρουν πως είχε σε μέγιστο βαθμό τούτο το χάρισμα. Δεν την άκουγες ποτέ να παινευτεί για τις ικανότητές και τις επιτυχίες της. Στη σχολή αξιωματικών βγήκε απ' τις πρώτες η Ελευθερία. Κι αν κανένας μιλούσε πάνω σ' αυτό μαζί της, αυτή γύριζε την κουβέντα.
Πάντα παραπονιόταν πως ξέρει λίγα και πρέπει πολλά να μάθει, πάντα αυτοελεγχόταν αν πραγματοποιούσε το καθήκον της και πάντα είχε η ίδια κάτι να παρατηρήσει, κάτι να διορθώσει. Στους άλλους διέκρινε τα προτερήματα που έχουν κι ήθελε κι αυτή να αποχτήσει. Διάβαζε, μάθαινε, ρωτούσε, ερευνούσε. Δεν είναι υπερβολή να πει κανένας ότι είχε αποχτήσει μια επιστημονική γνώση για τα προβλήματα του πολέμου και κάθε μέρα προσπαθούσε να την τελειοποιήσει.
Στο Γράμμο το 1948 σαν πολιτικός επίτροπος λόχου και πολιτικός επίτροπος τάγματος, έδειξε όλα τα ηγετικά της χαρίσματα. Σκοτώθηκε στις 3 Αυγούστου 1948 πολεμώντας ηρωικά στη μάχη στο Γκόλιο-Κάμενικ στις πρώτες γραμμές, δίπλα-δίπλα με τους μαχητές της.
Στη μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία φυλακίστηκε στην Κοζάνη μα βγήκε πιο δυνατή, πιο ώριμη. Ενώ το τρομοκρατικό όργιο φουντώνει η Ελευθερία όλο και περισσότερο αναπτύσσεται μέσα στην παράνομη πάλη.
Φορούσε λοιπόν τ' άσπρο της μαντήλι, σωστή χωριατοπούλα, έπαιρνε το καλάθι και κατέβαινε στο παζάρι. Εκεί συναντούσε και τους άλλους ΕΠΟΝίτες και μαζί τους έμπαινε στα χωριά. Η θαρραλέα στάση της φούντωνε το κουράγιο της νεολαίας γι' αγώνα, τους φιλοτιμούσε, τους δραστηριοποιούσε. Οι ΕΠΟΝίτισσες είχαν ανοιχτά τα σπίτια τους στο χωριό για να την κρύψουν κι ας ήξεραν πως μ' αυτό κινδυνεύουν κι οι ίδιες αν πιαστούν. Έτσι κατάφερε να μείνει και να δουλέψει αρκετό διάστημα στην παρανομία.
Μα η δουλειά στην παρανομία έγινε πια αδύνατη. Το καλοκαίρι του 1946 βγήκε στο Βέρμιο. Ήταν απ' τις πρώτες αντάρτισσες του Βερμίου που σχημάτισαν ομάδα από μαχήτριες. Δε δεχόταν σε καμιά περίπτωση να πάει σε βοηθητική δουλειά και με την επιμονή της βρέθηκε απ' την πρώτη στιγμή και πάντοτε στα τμήματα παίρνοντας προσωπικά μέρος σε πολλές μάχες.
Τον Οκτώβρη του 1946 στο Βέρμιο γίνεται ομαδάρχισσα και αργότερα στέλνεται στη σχολή αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου, όπου διακρίνεται για το ξύπνιο κι ακονισμένο μυαλό της - οι συναγωνίστριες της την έλεγαν "Σπίθα" - για την αφομοιωτική της ικανότητα σε στρατιωτικές γνώσεις και τις πολεμικές της αρετές.
Με την ακούραστη δουλειά της κατάφερνε πάντα να βρίσκεται κοντά στους μαχητές, να συνδέεται ψυχικά μαζί τους. Με την ιδιαίτερη, γυναικεία, να πεις, ιδιοσυγκρασία της ήξερε να ακούει όλους τους καημούς τους να τους ξετρυπώνει και να βοηθάει τους μαχητές να τους αντιμετωπίσουν. Ο λόχος της ήταν πάντοτε απ' τους πιο νοικοκυρεμένους. Και αυτή αγαπητή σαν αδελφή στους μαχητές και σεβαστή για τις πραγματικές ικανότητές της και προπαντός για το προσωπικό θάρρος της. Κι όταν χρειάζονταν ήταν κι αυστηρή, πάντα απαιτητική στην εφαρμογή της στρατιωτικής και κομματικής πειθαρχίας. Έτσι τα κατάφερνε και ολόκληρο το λόχο να διοικήσει στη μάχη όταν έλειψε ο διοικητής κι είναι κι η πρώτη γυναίκα που ανέβηκε ως το πόστο του επίτροπου τάγματος στο ΔΣΕ.
Η σεμνότητα είναι το χαρακτηριστικό του ήρωα. Όσοι γνώρισαν την Ελευθερία ξέρουν πως είχε σε μέγιστο βαθμό τούτο το χάρισμα. Δεν την άκουγες ποτέ να παινευτεί για τις ικανότητές και τις επιτυχίες της. Στη σχολή αξιωματικών βγήκε απ' τις πρώτες η Ελευθερία. Κι αν κανένας μιλούσε πάνω σ' αυτό μαζί της, αυτή γύριζε την κουβέντα.
Πάντα παραπονιόταν πως ξέρει λίγα και πρέπει πολλά να μάθει, πάντα αυτοελεγχόταν αν πραγματοποιούσε το καθήκον της και πάντα είχε η ίδια κάτι να παρατηρήσει, κάτι να διορθώσει. Στους άλλους διέκρινε τα προτερήματα που έχουν κι ήθελε κι αυτή να αποχτήσει. Διάβαζε, μάθαινε, ρωτούσε, ερευνούσε. Δεν είναι υπερβολή να πει κανένας ότι είχε αποχτήσει μια επιστημονική γνώση για τα προβλήματα του πολέμου και κάθε μέρα προσπαθούσε να την τελειοποιήσει.
Στο Γράμμο το 1948 σαν πολιτικός επίτροπος λόχου και πολιτικός επίτροπος τάγματος, έδειξε όλα τα ηγετικά της χαρίσματα. Σκοτώθηκε στις 3 Αυγούστου 1948 πολεμώντας ηρωικά στη μάχη στο Γκόλιο-Κάμενικ στις πρώτες γραμμές, δίπλα-δίπλα με τους μαχητές της.